biriyle tanışmak

Kendi adıma konuşursam sık yapmadığım, ama keyifli olduğunu düşündüğüm girişim. Sadece dışını gördüğün biriyle iki kelam etmek, onun hayatından bir parça iz öğrenmek , hiç hayal edilemeyecek gerçekleri duymak, ama yine de her ayrıntıyı öğrenmedigimiz için içimizde bir miktar merakla yoluna devam etmek biriyle tanışmanın güzel yanlarından. Hele bu kişi bize bir zarar vermeyecek, sadece anlık olarak sadece konuştuğumuz biriyse olay daha da keyifli. İlla karşı cins biri olarak düşünmeyin ama. Ya da illa yaşıt olmamız da gerekmez. Bazen parktaki bir yaşlı teyze, bazen flört amaçlı bulusulan biriyle edilen sohbet olabilir. Güzel şey yeni biriyle tanışmak. İnsanın ufkunu genişleten bir şey.

İyi kötü güzel çirkin zengin fakir bana farketmez.. bayılırım yeni insanlara.

Sevmiyorum hikayeyi başa sarıp sarıp anlatmayı. Tanışınca mecbur kalıyorsun hayatındaki en önemli kesitlerin üzerinden geçmeye bu da dün izlediğin bi filmi ayıp olmasın diye arkadaşlarınla bu gün de izlemek kadar sıkıcı.

Sandığım kadar kötü, zor, yorucu ve sancılı bir süreç değilmiş. İki insan birbirini anlayabildikten sonra devamı çok kolay oluyormuş. Hele bir de gerçekten değer gördüğünüzü hissediyorsanız daha da basit hale geliyor. Bazı şeyleri anlatmak da hala çok zorlanıyor olabiliyorsunuz. Bu da karşılıklı oluyor. Kim uğraşacak değil yani cidden hevesli olabiliyorsunuz yani.

Ben tanıştıklarımla tanışmaya devam ediyorum o yüzden kalsın

şimdi birisine en baştan hikayemi anlatmak çok yorucu geliyor. tanıştıklarımızı da gördük zaten hiçbiri şu an yok. tek takılmaya devam.

Üniversiteyi bitirmişimde beni alıp tekrar birinci sınıftan başlatmışlar gibi hissettiğim olay

saçma sapan olay.

Olabilir mi öyle bi şey? Lütfen olsun çünkü.

şimdi değil önce ben yeni ben ile tanışayım sonra yeni biri ile tanışabilirim

bazen bunu çok istiyorum, yeni bir insan tanımak tanışmak konuşmak yaşamını zevklerini öğrenmek istiyorum. sonra bi nefes alıyorum o kadar zor geliyor ki bu durum yazarken bile yorulduğumu görebiliyorum. yine mesela hayatımın şu döneminde yeni insanlar tanımak istediğim bi ruh halindeyim. bakalım neler olacak.

Çok sevdiğim bi tweet vardır "Yeni biriyle tanışmak bi yerden sonra gerçekten zor geliyor. Adını ezberle, geçmişini dinle, işini gücünü öğren dostum hard disk dolu dolu." https://twitter.com/pakiteysis/status/896861990089625600?t=CAZhiElVR053prk4jz0Xgg&s=19

çok sevdiğim bir şey. tanıştığım her insanın dinlemeye değer muhakkak bir şeyleri vardır. her insan yeni bir ders benim için.

İster arkadaş olarak yeni biriyle tanışın, ister sevgili olarak yeni birisini hayatınıza alın, dikkat etmeniz tek gereken şey o insanda sorun çözme becerisi olup olmadığı. Çünkü her türlü ilişkide sorunlar, problemler ve anlaşmazlıklar olacaktır. Mühim olan dinlemeyi ve tartışmayı bilmek, çözüm üretmek, tamamen zıt düşünceler olsa da söylenene saygı duymak, aradaki ilişkiyi yormadan üstesinden gelmektir. Egosu tavan ve dediğim dedik insanlar yormaktan ve üzmekten başka bir şey yapmıyor.

yıllar oldu herhalde yeni biriyle isteyerek tanışmayalı. iş sınıf vs sadece ad bilmek için mecburi tanışmalar ve sonrasında selam-selam muhabbetleri. te o ka.

sürekli reddettiğim ama imrendiğim bi durum

Şu an hayatımda en çok yalnızlık çektiğim dönemdeyim. Ekimde üniversiteye başladım,abim üniversite için başka bir şehirde, geçen seneki arkadaşlarım da üniversite kazanıp başka şehirlere gittiler bir tek ben kaldım burada. Sorun şu ki ben insanlarla tanışamıyorum. Yani bir insanın yanına gidip ne söyleyebilirim ki başlangıç cümlesi falan bulamıyorum asla. Bu yüzden ekimden beri tek bir Allah'ın kuluyla konuşmadan üniversite hayatı yaşıyorum. Şimdiye kadarki hayatımda da çok sosyal bir insan değildim çocukluktan kalma korkularım var -babamın mesleğinden dolayı ikide birde başka şehirlere taşınırdık ve hiç doğru düzgün arkadaşım olmazdı bir yerden sonra denemeyi bıraktım ve bir insanla nasıl tanışılacağını bile bilemez oldum artık- ama yine de hayatımın hiçbir döneminde bu kadar yalnız olmamış bu kadar yalnız hissetmemiştim. O kadar uzun zamandır insanlarla konuşmadım ki şuraya yazmak bile aşırı rahatlattı...

Sevdiğim, artık yapmaktan çekinmediğim bilhassa çaba gösterdiğim hede. İşe başlamadan önce bayağı tutuk bi insandım. "Insanlar benimle konuşunca ne olacak? Gidip ne diyeceğim ki şimdi durduk yere? Benim için ne düşünür ki? Ya rezil olursam..." gibi ve daha pek çok örneğini verebileceğim, durumdan duruma değişen cümlelerle kendimi geri tutuyordum. Sonradan fark ettim ki; mecburen iletişimde olmanız gerektiğinde, insan bi yerden sonra saygı çerçevesinden sıkılıyor -ya da ben öyleyim bilmiyorum- ve birkaç öznel cümle serpiştiriyor. Farzımuhal, iş çıkışı servise yürürken ofisten biri varsa ne kadar zor ve yoğun bi hafta olduğunu, hep böyle mi olduğunu soruyorum. Yeni başladım da ben ehe gibi işleri çok bilmediğimi falan belirtiyorum. Mis gibi 3 5 dakika muhabbetimiz oluyor servise kadar. Muhabbet dediğimiz mevzu aslında bu denli basit. Ertesi gün selam vermedir, günaydın demeler, "geçen ortalığı birbirine kattım biliyor musun" gibi dert yakınmalarla, 'gelin size bir fal bakayım'lar, 'şu diziyi izledin mi'ler ya da hayatın hakkında aldığın minik bir kararı belirtmek gibi ufak tefek şeylerle sürdürüyorsun sohbeti. İlle her şekilde güldürmek, saka yapmak zorunda hissedilmemeli. Olay akışına bırakılmalı. Sevmemdeki asıl nedeni açıklayacaktım. Olayı yine nereden alıp nerelere getirdim. Hiç ayarım yok gerçekten bu konuda. Çok seviyorum böyle konular arasında yersiz ve zamansız köprüler kurmayı. Affedersiniz toparlıyorum. Sevme nedenim ise, hayatımıza giren her insanın bize farklı bakış açıları kazandırdığını düşünmem. Bu yüzdendir ki her gelene kapım açık. Birilerinden öğrenilecek bir şeyler illaki vardır. (bkz: çizgili az bi sussan mı bacım sen)

Çok severdim eskiden. Her insandan yeni nir şeyler öğreneceğimi düşünüp kısa sohbetler etmeye çalışırdım her yerde ama şimdi ne bileyim o kadar yorucu geliyor ki her şey ne kadar az konuşursam o kadar iyi modundayım hep.

iştah gibi bir şey bu da. misal bugün sabahtan beri hiçbir şey yemedim, yiyesim yok, akşam yemeği de yemeyeceğim muhtemelen. bir iki bardak suyla günü kapatırım. insan tanımak da kısmen böyle. açım veya değilim, istemiyorum olm yeni birilerini tanımak için o insana dair bana sunduğu kişisel verileri tüketmeyi. tamam yaptığım şey çok da doğru değil, bunun bir dengesi olması lazım. haklı bir eleştiri, eyvallah. ama nedense beni genelde obezler eleştiriyor. sen önce kendine bak, kendi insan ilişkilerini dengede tut amk.

açıkçası istediğim bi şey yeni arkadaşlar edinmek yeni insanlar tanımak ama sıfırdan hayat hikayesine girmek yorucu, gerçi eskilerine içimizi döktük de noldu o da ayrı bi bakış açısı

Baya güzel bir şey bence. Yani seni biri ona anlatmadan tanıyor objektif bakıyor. Seviyorum ben ya

Haliniz kaldı mı?

Farkettimki genelde iliski odakli yorumlar var.Bence bakis acisi degistirilmeli. Mesela son derece donanimli biriyle tanisip sohbet etseniz ogrenilcek o kadar cok sey cikiyo ve o sohbetin tadindan yenmiyo. Kesinlikle harika bi aktivite, 2 cumleden sonra tanismaya değer olup olmadığnı zaten anliyosunuz. Hep söylerim insan insana hep lazim

yeni insanlar tanımaya gerek yok biz daha yanımızdakileri tanıyamamışız

hevesimiz kalmadı maalesef, kim hayatımıza girse bir şeyler götürdü

çok istediğim ama bazen de çok yorucu olduğunu düşündüğüm eylem. bi kutsal terazi olsa da keşke hiç mi istemiyorum çok mu istiyorum bi ölçebilseydik.

Üşeniyoruz artık kendini, derdini, sevdiklerini, sevmediklerini anlat anlat dur insan bıkıyor.

Arkadaşımı biriyle tanıştırdık. Ben ne kadar fırlama pisliğin tekiysem o o kadar benim zıttım. Muhafazakar, efendi, hanım hanımcık biri. Uyum sağlayacaklarını düşünüyoruz. İlk konuşma zor olur bilirsiniz. Ama bu konuda akıl alınacak kişi ben değilim:) gorsel

Enerji lazım. Takvime göre 4-5 yıl önce, bana göre de var bir 60 senesi yeni insanlarla tanışmaya bayılırdım. Özellikle sözlüğe ilk geldiğim dönem, burayı bu kadar çok sevmeme sebep olan durum yeni insanlarla tanışmak olabilir. Ama gelin görün ki şu an kendim için bile enerjim yok. Hayatımdaki insanlarla yoluma devam etmek yeterli gibi gelse de mecburen bir sürü insan tanıyacağım daha. Yolun çooook başındayım ve şimdiden çok yoruldum. İş ortamı, arkadaş ortamı falan neyse de bir de romantik ilişki durumu var. Ona zaten hiç halim kalmadı. Hayatımda olan insanların kıymetini bilip devam etmek en güzeli.

aşırı yorucu şey. biriyle tanışacaksın da, onu tanıyacaksın da, kendini anlatacaksın falan yazarken bile içim daraldı.

Denedik olmuyor, ya da doğru insanlarla karşılaşamıyoruk. O kendini anlatacak, sen kendini anlatıcan vs vs yok aga o enerji yok.

Tanıştık, inanın hiç beklemediğim anda geldifkfknf Grup ödevini beraber yapacaktık, merkezdeki bir kafeye gideriz, orada hallederiz dedik. Gittik gitmesine de o kafede benim ayarlarımla oynadı beyefendi. Gülerken yüzünü kapüşonlusuna sakladığını gördükçe benim kalbim yetişeceği yer varmış gibi hızlanmaya başladı. Gözlerinin şeklini ezberlememek için kendimi zor tuttum. İlk hafta ondan hoşlanmayacağımı söyledim kendime, hiç vakti değildi. Ama sabah akşam beyefendiyi düşünüyordum. Sonraki hafta beraber derse girerken kendimi tutmakta zorlandığımı fark ettim. Yanında olduğum her an ona sarılmak istiyordum saçma bir şekilde. Sonraki hafta ben galiba abayı yaktım derken sevgilisi olduğunu öğrendim. Daha kötüsü de oldu, arkadaşım bu beyden hoşlandığını söyledi bana. Kalp kırıklıklarım katlanarak arttı. Şimdi kalbimi yatıştırmak için onu aklıma getirmemeye çalışıyorum, benim için söylediği şarkıyı dinlememeye çalışıyorum. Sadece 5 haftada bunca duygudurum değişikliği yaşamış olmama da ayrıca şaşıyorum. Tanıştık ama iyi mi ettik kötü mü, bilemiyorum.

Severim lakin çok nadir tanışırız.

üşeniyorum ben

Okulun ilk zamanları yeni kişilerle tanışmak ve zamanımı dolu dolu geçirmek istiyordum ama artık vazgeçtim. Sinirlerimi kimse bozmasın, kafam rahat olsun bana yeter.

Yeni bir hayata başlıyormuş gibi..

Neden bu kadar geç rastladım ? diye sorgularken "tanıdığıma pişman oldum."

Nolur benle tanışmayın

Cok severdim eskiden. Sonra bir okyanus etkisi ile korkulu kabusum oldu. Tesadufen beklenmedik bir yerde beklenmedik sekilde tanisip hayatimin merkezine koyduktan sonra eski sevgilisi icin beni terketti aradan uc yil gecti geldi simdi sebepsiz bir sekilde yine birakti yalniz kalmaya ihtiyaci varmis. Her ne ise o okyanusu da dalgasini da sikeyim kimseyi tanimaya mecalimiz yok

bana iyi gelecek ama üseniyorum iste

aynen canınız istemediği için tanışmıyorsunuz, aynen üşeniyorsunuz, ayneen yorucu geliyor, hıhı mecaliniz yok, ayneeenn sıkıcı geliyor, ayneeeeeennn kötü tecrübeler, aayyynneeeeeennnnnn.. çıkın iki nefes alın kardeşler. çünkü yeni biriyle tanışmak oldukça basit ve eğlenceli bi eylem. bunu bu kadar büyütmek garip. bundan kaçınmak ise çok garip. kaldı ki bu durum genelde istemeden gerçekleşiyor. aniden. yanisi, oyna devam.

Ben daha çevremdekileri tanıyamadım açıkçası. Önceliğim onları tanımaktan yöne sonrasına bakarız.

Dünyanın en yorucu işlerinden birisi, uzun zamandır bulasmiyorum

Kimseyi tanımaya mecalim yok. Tanımak isteyen olursa arkama bakmadan kaçıyorum. Hayat böyle çok daha kolay. Öbür türlü hayatı alt üst oluyo insanın. Biri de çıkıp demesin “nerden biliyosun hayatının altının üstünden iyi olmadığını?” Denedik gördük abi, b*k gibi oluyo

şu sıralar çok ihtiyacım var ama ilk kez birşey yaparken cesaretim yok.

hem güzel hem de berbat olan şey.

yorucu, riskli, sıkıntılı.